woensdag 13 november 2013

Hoe is het mogelijk?

Door Tjalling van den Bosch
 
Je hebt van die situaties waarvan je je na afloop afvraagt: Hoe is het mogelijk ? Iedereen heeft wel voorbeelden hiervan, denkt schrijver dezes, in ieder geval zijn er verhalen te over. Uw penneleur zag laatst een foto in de krant met daarop een personenauto die volkomen geplet was door een vrachtwagen.

Hoe is het mogelijk ?, dat de twee inzittenden hier ongedeerd uit zijn gekomen ! Nog zoiets; de 67-jarige Amerikaan James Bozeman had vorig jaar een winnend lot gekocht en daardoor was hij op slag miljonair geworden, op zich is zo'n kans al niet groot, maar drie maanden gelden kocht de beste man wederom een lot en ja, hij won opnieuw enkele miljoenen! Dat hij voor de tweede maal de hoofdprijs won was een kans van 1 op 14.000.000 ! Dan kan je je oprecht afvragen: Hoe is het mogelijk ?
Overigens; de kans dat hij nogmaals de hoofdprijs wint is volgens rekenmeesters een kans van 1 op 195.000.000.000 !!

Voorbeeld uit de damwereld:
In 1989 deden Auke Scholma en Cock van Leeuwen mee aan een invitatie-toernooi in Kiev, dat toen nog (net) onder de Sovjet-Unie viel. Het toernooi was voor Auke goed verlopen;  hij werd 2de met 19 uit 13, één punt minder dan winnaar Baljakin, maar voor Gantvarg, Mistchanski en Shchegolev (zo staan de namen vermeld op de uitslagenlijst). Cock van Leeuwen kon niet helemaal meekomen, hij eindigde dan ook in de middenmoot (negende met 12 uit 13).

Na afloop werd de (ommelandse) terugreis aanvaard, eerst met de trein naar Moskou en vandaar met het vliegtuig naar Nederland. Scholma aan het woord: "In Moskou aangekomen liepen we eerst naar het (dam-)bondsbureau van de Sovjet-Unie, waar Tsjoelkov ons verder hielp. Daarna hadden we nog wat vrije tijd en dus probeerden we in één of andere winkelstraat onze laatste roebels te slijten".

Terwijl de beide heren zo door het 10.000.000 inwoners tellende Moskou slenterden, liepen ze plotseling Alexei Tsjizov en Vadim Wyrni tegen het lijf, die even de benen strekten na een trainingssessie die als voorbereiding diende voor de W.K.-match Sijbrands - Tsjizov. Het is misschien niet een indrukwekkend voorbeeld van 'hoe is het mogelijk' maar toch, hoe groot is de kans dat het Nederlandse tweetal in zo'n miljoenenstad toevallig het Russische duo tegen het lijf loopt ?

Nogmaals een voorbeeld, ditmaal uit de schaakwereld:
In 1983 mocht het Nederlands schaakteam eindelijk weer eens met de 'grote jongens' meedoen, men had zich namelijk geplaatst voor het Europees Kampioenschap voor landenploegen, dat werd gehouden in het Bulgaarse Plovdiv. Het team, met onder andere Timman en Sosonko, deed het meer dan voortreffelijk. Tegen de absolute top (Rusland, Joegoslavië) kon men het dan wel niet bolwerken, maar na de voorlaatste ronde had men nog zicht op een verrassende derde plaats. Als men de zwakke Denen royaal zou verslaan dan was de bronzen plak een feit, echter . . .

Om het toernooi financieel 'rond te krijgen' hadden de Bulgaarse organisatoren
het idee uitgedokterd dat geldschieters een ploeg konden sponsoren. Zo werd het verblijf van de Russische ploeg betaald door een firma die in kopieerapparaten handelde en dat van de Engelsen door een metaalbewerkingsbedrijf. En de Nederlanders (?), het toeval (!?) wil dat onze landgenoten werden gesponsord door een wijnbouwer, die een eindje buiten de stad wijnen, cognacs en andere, nog aanzienlijk stevigere hartversterkers produceerde. Gert Ligterink doet in het schaakmagazine Matten (nummer 2 -De juiste discipline-) een uitgebreid verslag: 'Onze wijnbouwer had het zo druk gehad tijdens de eerste week van het toernooi dat hij geen tijd had gevonden om nader kennis te maken. Hij zou vereerd zijn als de succesvolle Nederlandse ploeg op de avond van de rustdag, voor de laatste ronde (!) op bezoek zou komen voor een hapje en een drankje. Wat te doen ? Natuurlijk begrepen wij ook wel dat een bezoek aan een wijngaard niet zonder risico's was en het misschien verstandiger zou zijn om de zwakke punten van onze aanstaande tegenstanders nog eens te bekijken. Aan de andere kant, het waren maar de Denen en je kon zo'n sponsor toch ook niet voor het hoofd stoten door niet te komen. Bovendien, wat voor kwaad kon een enkel beleefdheidsglaasje nu eigenlijk ?'

Nou dat 'kwaad' was snel geschied . . . nog enkele flarden uit het verslag van Ligterink:
'Natuurlijk moesten we klinken op de fantastische resultaten van 'zijn ploeg' . . Dat klinken gebeurde met wat onze gastheer 'wijn' noemde, het is maar net hoe je
het beestje noemt . . .Het personeel zag er nauwlettend op toe dat we geen last hadden van lege glazen . . . Vrolijke tafelspeeches werden afgestoken en er werd muziek gemaakt en gedanst . . .Na een tijdje voelde ik een stekende pijn in mijn achterhoofd opkomen, anderen hadden daar minder last van, Paul van der Sterren was met onze gastheer op de tafel geklommen . . .'

De vrolijkheid hield echter geen stand, na een tijdje zag men de vijfde-bordspeler
door groot verdriet overmand in de binnenplaats van het château zitten, kortom het
was tijd om te gaan. De alcohol had echter een verwoestende uitwerking, de wedstrijd tegen de Denen werd nog wel nipt gewonnen, maar toen de einduitslag werd opgemaakt bleek Nederland als vijfde te zijn geëindigd. Een iets ruimere overwinning in de laatste ronde had onze schaaktrots de bronzen plak opgeleverd.

Hoe is het mogelijk ?, dat juist de Nederlanders een wijnboer als sponsor hadden en niet een accountantskantoor  (sorry, Anne Piet) of iets dergelijks . . .   'Hoe is het mogelijk ?' zou je je ook kunnen afvragen bij het zien van de onderstaande diagram en dan vooral de afloop:

Zwart heeft net (12-17) gespeeld en nu moet wit wel even opletten. Je moet met wit rekening houden met zetten als 24-29 en na het slaan naar 8  met de achterloop met (17-22), maar dat lijkt geen probleem op te leveren, want je slaat gewoon naar 10 en dan moet zwart eerst terugslaan naar (4) en is wit, met schijfwinst, weer aan zet. 40-35 lijkt een goede zet en wat vinden we van 43-39 ? Ach, 'alles' overziend komt wit tot de conclusie dat het deze laatste maar moet worden, dus:
43-39    (14-20) ! 25x3     (24-29)  33x24   (19x30)  28x8     (18-22) ! 27x18   (30-35)! 26x17   (35x2) 3x21     (26x17) En wit zat (zoals de inwoners van the U.S. of A het zo fraai plegen te zeggen)  'flabbergasted' achter het bord, zich afvragend: "hoe was dit mogelijk . . . ?"
 

1 opmerking:

  1. Leuk artikel, ook maar even vermeld in ons verslag :
    http://deoldehove.nl/index.php/35-zwh-de-oldehove-5-7-hoe-is-het-mogelijk

    BeantwoordenVerwijderen